by Princeps Sro Maj 20, 2020 1:20 amDra'harowie
Model: Federacja Plemienna
Organ sprawujący władzę: Rada Herraklów
Historia ziem zamieszkanych przez Dra'harów spisana jest mieczem, ogniem, mordem i pożogą. Jest to lud napływowy, który niecałe 50 lat temu opanował te terytoria. Pierwotnymi (prawdopodobnie) mieszkańcami owych terenów byli Charuskowie, rolniczy i niezbyt zorganizowany lud żyjący w niewielkich plemionach, które zwykle nie wychodziły poza jedną wioskę. Ich spokojne życie zmieniło się około roku 30, kiedy wędrówka ludów na północnym-zachodzie spowodowała najazd innego dużego plemienia: Malatów. Malatowie byli znacznie mniej liczni od Charusków, ale Ci byli zjednoczeni pod jednym wodzem: Mog-lumem, ponad to byli o wiele lepiej zorganizowani, uzbrojeni oraz posiadali, w przeciwieństwie do Charusków , kawalerię. W początkowym okresie walk, Charuskie plemiona, odosobnione w walce, padały jedne po drugim przed naporem najeźdźców. Dopiero gdy już połowa ziem pobratymców upadła, pozostali Cheruskowie zorganizowali się w pewną formę federacji by stawić czoła zagrożeniu, jednak nawet to nie pomogło im. Charuskowie byli niedoświadczeni w wojaczce, źle uzbrojeni i jeszcze gorzej dowodzeni. Ostatecznie (jeśli wietrzyć skąpym źródłom) podbój Charusków zakończył się około 35 roku. Mog-lum, który został obrany księciem, szybko pokazał, iż jest nie tylko dobrym wodzem, ale także świetnym organizatorem, tworząc z podbitych terenów zalążek państwowości. Podzielił terytorium pomiędzy swoich wodzów, wprowadził pierwszą administrację, ustanowił drużynę zawodowych i dobrze uzbrojonych wojowników, którzy mieli stanowić trzon armii Malatów, a także osobistą armię księcia. To on jest też odpowiedzialny za założenie pierwszego w okolicy miasta: Tol-Malatii. Mog-lum rządził jeszcze 14 lat. Po jego śmierci rozgorzała walka o książęcy tron pomiędzy jego 3 synami. Ostatecznie, Lub-ej najstarszy z nich, wygrał tę walkę, ścinając swojego najmłodszego brata, a drugiego zmusił do ucieczki z kraju. Lub-ej umarł około 56 roku, po 5 latach rządów pozostawiając po sobie państwo w takich terenach, w jakich je zastał. Jego następca Bulu-sa, dał się poznać jako słaby i niezdecydowany władca, który przegrał 2 kampanie przeciw sąsiadującym ludom, co znacznie osłabiło kraj. Wtedy właśnie z wygnania wrócił brat Lub-eja: Bul-ud, który strącił z tronu Bulu-sa i sam objął władzę. Wygnanie nauczyło go ostrożności, więc większą część swojego krótkiego panowania spędził umacniając swoją władzę, nie próbując wprowadzać (jak się potem okazało, niezbędnych) reform cywilnych i militarnych. Po śmierci Bul-uda władzę przejmuje jego drugi syn: Cham-lam (pierworodny zginął w bitwie). Ciężko stwierdzić jakim Cham-lam byłby władcą, historia nie dała nam okazji do sprawdzenia tego, bowiem w 72 roku na Malatów spadł najazd innego ludu: Dra'harowów. Starzy ludzie opowiadają legendy iż Dra'harowie byli ludem wojowników strzegącym granic potężnego imperium przed najazdem innych barbarzyńców. Zostali jednak oni wygnani z jego granic i zawędrowali daleko na wschód do tej krainy. Faktem jest jednak iż Dra'harowie rzeczywiście okazali się dobrymi wojownikami. Posiadali relatywnie dużo dobrze uzbrojonej cięższej kawalerii oraz łuczników konnych, których Malatowie nie używali już za często. Co jednak było dziwne, Dra'harami nie przewodził żaden wódz, ale rada sześciu wodzów tzw. Herrakrlów, którzy jednak świetnie ze sobą współdziałali. Przeciw nim Cham-lam wystawili ogromną (relatywnie) armię złożoną zarówno z Malatów jak i Cherusków, znacznie przeważająca liczebnie nad najeźdźcami. Ci drudzy jednak w nocnym ataku spadli na obóz przeciwnika zabijając, lub rozpraszając trzecią część nieprzyjacielskich sił. Zniszczenia dopełnili nazajutrz z pomocą dyscypliny, waleczności niespotykanych w tych regionach metod walki. Cham-lam został ceremonialnie ścięty następnego dnia. Do końca roku najeźdźcy opanowali resztę kraju, po czym ustanowili w nim swoje rządy, tak jak kiedyś Malatowie. Szybko zaadoptowali "osiągnięcia" Malatów i wdrożyli swoje własne, jak np. pismo runiczne, dwupolówkę, kucie zbroi z żelaza i budowle z kamienia, które jednak ograniczone zostały tylko do głównego miasta, niegdyś Tol-Malati, teraz Orothia. Następne lata Herraklowie poświęcili na umacnianiu dominacji Dra'harów i tłumieniu powstań dwóch pozostałych ludów. Dopiero w 109 roku jednym z Herraklów został Rukral, który dał się poznać jako niezwykle ambitny. Konsekwentnie starał się o zostanie jedynym władcą Dra'harów, co oczywiście nie spodobało się pozostałym Herraklom i przerodziło się w wojnę domową. Rukral jednak w przeciwieństwie do Herraklów, nie ograniczał się do armii złożonej z samych Dra'harów, ale także z dwóch pozostałych ludów, obiecując im przywileje i udział w rządach, dzięki czemu liczebność obu armii była zbliżona. Mimo to Rukral został pobity i zginął w krwawiej bitwie pod Markam. Jego cały ród został wymordowany, a plemię któremu przewodził zostało rozbite i rozdzielone pomiędzy plemiona pozostałych Herraklów. Ci ostatni nauczyli się jednak wtedy iż nie należy organizować armii jedynie w oparciu o Dra'harów, więc dopuszczono do armii resztę ludności, jednak na znacznie gorszych warunkach niż dominujący lud (np. tylko Dra'harom dozwolone jest dosiadanie koni oraz noszenie kolczug)
Trzy ludy zamieszkujące krainę znacznie różnią się od siebie. Cheruskowie prawie w całości są rolnikami pracującymi dla wyżej postawionych Malatów i Dra'harów. Mają jasną cerę, włosy przeważnie rude i zielone oczy. Na wojnę są powoływani jako lekka, słabo uzbrojona piechota.
Malatowie z kolei mają cerę bardziej opaloną i skośne, brązowe oczy. Są głównie kupcami, rzemieślnikami, mniej rolnikami ale najczęściej zarządcami i pomocnikami Dra'harów. Ponieważ Ponieważ Herraklowie zabronili im dosiadana koni, do walki wyprawiają się jako ciężej uzbrojona piechota. Czasami dopuszcza się oficerów z tego ludu, jednak nie mogą być oni wysoko postawieni i nie mogą dowodzić Dra'harami.
Dra'harowie są de facto panami tych ziem. Są to wszyscy wodzowie wiosek i plemion, oraz wysoko postawieni wojownicy. Mają bardzo bladą cerę, czarne jak węgiel włosy i oczy w tym samym kolorze, co tworzy dziwaczny, a czasem przerażający kontrast na ich twarzy. Do bitwy przystępują jako kawaleria oraz ciężka piechota.
Kupiectwo i rzemiosło jest słabo rozwinięte i poza jedynym miastem Orothią, raczej rzadkie. Większość społeczeństwa skupiona jest wokół wiosek i mniejszych grodów "na prowincji".
Ustrój
Dra'harami rządzi rada pięciu Herraklów, czyli wodzów plemion dra'harskich. Na jej czele stoi wielki wódz wybierany spośród Herraklów na 5 lat. Na co dzień sprawuje on pieczę na nad armią, administracją i nad mniejszymi sprawami kraju. Rada może zablokować jego decyzję i przy większych inicjatywach musi potwierdzić jego działania. Przez zimę i część wiosny Herraklowie przesiadują w Orothii, gdzie wspólnie obradują, natomiast przez resztę roku trzymają tam tylko swoich przedstawicieli, a oni sami zajmują się sprawami własnego plemienia. Na wojnie dowództwo jest wyznaczane w zależności od sytuacji. Częstą praktyką jest dowodzenie armią na przemian każdy Herrakl w jeden dzień. Można też wyznaczyć jednego Herrakla na wodza, lub jakiegoś wysoko postawionego dowódcę. Nie mogą poszczególni wodzowie ingerować w wewnętrzną innego Herrakla, a nieprzestrzeganie prawa karane jest śmiercią Herrakla, jego rodu oraz zniszczenie jego plemienia (co miało miejsce z Rukralem)
Religia
Każdy lud ma swoich własnych bożków, których wolno im czcić. Najczęściej jednak nawet wśród jednego z nich występują zupełnie inne obiekty kultu, co wskazuje na prymitywność wierzeń ich religii. Wyjątkiem są Dra'harowie, którzy czczą Dorka - boga wojny, który kiedyś na dawnych ziemiach Dra'harów należał do rozbudowanego panteonu bogów, jednak jedynie on wyruszył razem z Dra'harami na wygnanie. Dra'harowie wierzą też iż większość innych bogów istnieje dlatego zawsze idąc do boju składają ofiary zarówno swojemu bogu, jak i bogom przeciwnika. To jest też powód, dla którego na ich terytorium dopuszczane jest praktykowanie innych wierzeń.
Model: Federacja Plemienna
Organ sprawujący władzę: Rada Herraklów
Historia ziem zamieszkanych przez Dra'harów spisana jest mieczem, ogniem, mordem i pożogą. Jest to lud napływowy, który niecałe 50 lat temu opanował te terytoria. Pierwotnymi (prawdopodobnie) mieszkańcami owych terenów byli Charuskowie, rolniczy i niezbyt zorganizowany lud żyjący w niewielkich plemionach, które zwykle nie wychodziły poza jedną wioskę. Ich spokojne życie zmieniło się około roku 30, kiedy wędrówka ludów na północnym-zachodzie spowodowała najazd innego dużego plemienia: Malatów. Malatowie byli znacznie mniej liczni od Charusków, ale Ci byli zjednoczeni pod jednym wodzem: Mog-lumem, ponad to byli o wiele lepiej zorganizowani, uzbrojeni oraz posiadali, w przeciwieństwie do Charusków , kawalerię. W początkowym okresie walk, Charuskie plemiona, odosobnione w walce, padały jedne po drugim przed naporem najeźdźców. Dopiero gdy już połowa ziem pobratymców upadła, pozostali Cheruskowie zorganizowali się w pewną formę federacji by stawić czoła zagrożeniu, jednak nawet to nie pomogło im. Charuskowie byli niedoświadczeni w wojaczce, źle uzbrojeni i jeszcze gorzej dowodzeni. Ostatecznie (jeśli wietrzyć skąpym źródłom) podbój Charusków zakończył się około 35 roku. Mog-lum, który został obrany księciem, szybko pokazał, iż jest nie tylko dobrym wodzem, ale także świetnym organizatorem, tworząc z podbitych terenów zalążek państwowości. Podzielił terytorium pomiędzy swoich wodzów, wprowadził pierwszą administrację, ustanowił drużynę zawodowych i dobrze uzbrojonych wojowników, którzy mieli stanowić trzon armii Malatów, a także osobistą armię księcia. To on jest też odpowiedzialny za założenie pierwszego w okolicy miasta: Tol-Malatii. Mog-lum rządził jeszcze 14 lat. Po jego śmierci rozgorzała walka o książęcy tron pomiędzy jego 3 synami. Ostatecznie, Lub-ej najstarszy z nich, wygrał tę walkę, ścinając swojego najmłodszego brata, a drugiego zmusił do ucieczki z kraju. Lub-ej umarł około 56 roku, po 5 latach rządów pozostawiając po sobie państwo w takich terenach, w jakich je zastał. Jego następca Bulu-sa, dał się poznać jako słaby i niezdecydowany władca, który przegrał 2 kampanie przeciw sąsiadującym ludom, co znacznie osłabiło kraj. Wtedy właśnie z wygnania wrócił brat Lub-eja: Bul-ud, który strącił z tronu Bulu-sa i sam objął władzę. Wygnanie nauczyło go ostrożności, więc większą część swojego krótkiego panowania spędził umacniając swoją władzę, nie próbując wprowadzać (jak się potem okazało, niezbędnych) reform cywilnych i militarnych. Po śmierci Bul-uda władzę przejmuje jego drugi syn: Cham-lam (pierworodny zginął w bitwie). Ciężko stwierdzić jakim Cham-lam byłby władcą, historia nie dała nam okazji do sprawdzenia tego, bowiem w 72 roku na Malatów spadł najazd innego ludu: Dra'harowów. Starzy ludzie opowiadają legendy iż Dra'harowie byli ludem wojowników strzegącym granic potężnego imperium przed najazdem innych barbarzyńców. Zostali jednak oni wygnani z jego granic i zawędrowali daleko na wschód do tej krainy. Faktem jest jednak iż Dra'harowie rzeczywiście okazali się dobrymi wojownikami. Posiadali relatywnie dużo dobrze uzbrojonej cięższej kawalerii oraz łuczników konnych, których Malatowie nie używali już za często. Co jednak było dziwne, Dra'harami nie przewodził żaden wódz, ale rada sześciu wodzów tzw. Herrakrlów, którzy jednak świetnie ze sobą współdziałali. Przeciw nim Cham-lam wystawili ogromną (relatywnie) armię złożoną zarówno z Malatów jak i Cherusków, znacznie przeważająca liczebnie nad najeźdźcami. Ci drudzy jednak w nocnym ataku spadli na obóz przeciwnika zabijając, lub rozpraszając trzecią część nieprzyjacielskich sił. Zniszczenia dopełnili nazajutrz z pomocą dyscypliny, waleczności niespotykanych w tych regionach metod walki. Cham-lam został ceremonialnie ścięty następnego dnia. Do końca roku najeźdźcy opanowali resztę kraju, po czym ustanowili w nim swoje rządy, tak jak kiedyś Malatowie. Szybko zaadoptowali "osiągnięcia" Malatów i wdrożyli swoje własne, jak np. pismo runiczne, dwupolówkę, kucie zbroi z żelaza i budowle z kamienia, które jednak ograniczone zostały tylko do głównego miasta, niegdyś Tol-Malati, teraz Orothia. Następne lata Herraklowie poświęcili na umacnianiu dominacji Dra'harów i tłumieniu powstań dwóch pozostałych ludów. Dopiero w 109 roku jednym z Herraklów został Rukral, który dał się poznać jako niezwykle ambitny. Konsekwentnie starał się o zostanie jedynym władcą Dra'harów, co oczywiście nie spodobało się pozostałym Herraklom i przerodziło się w wojnę domową. Rukral jednak w przeciwieństwie do Herraklów, nie ograniczał się do armii złożonej z samych Dra'harów, ale także z dwóch pozostałych ludów, obiecując im przywileje i udział w rządach, dzięki czemu liczebność obu armii była zbliżona. Mimo to Rukral został pobity i zginął w krwawiej bitwie pod Markam. Jego cały ród został wymordowany, a plemię któremu przewodził zostało rozbite i rozdzielone pomiędzy plemiona pozostałych Herraklów. Ci ostatni nauczyli się jednak wtedy iż nie należy organizować armii jedynie w oparciu o Dra'harów, więc dopuszczono do armii resztę ludności, jednak na znacznie gorszych warunkach niż dominujący lud (np. tylko Dra'harom dozwolone jest dosiadanie koni oraz noszenie kolczug)
Trzy ludy zamieszkujące krainę znacznie różnią się od siebie. Cheruskowie prawie w całości są rolnikami pracującymi dla wyżej postawionych Malatów i Dra'harów. Mają jasną cerę, włosy przeważnie rude i zielone oczy. Na wojnę są powoływani jako lekka, słabo uzbrojona piechota.
Malatowie z kolei mają cerę bardziej opaloną i skośne, brązowe oczy. Są głównie kupcami, rzemieślnikami, mniej rolnikami ale najczęściej zarządcami i pomocnikami Dra'harów. Ponieważ Ponieważ Herraklowie zabronili im dosiadana koni, do walki wyprawiają się jako ciężej uzbrojona piechota. Czasami dopuszcza się oficerów z tego ludu, jednak nie mogą być oni wysoko postawieni i nie mogą dowodzić Dra'harami.
Dra'harowie są de facto panami tych ziem. Są to wszyscy wodzowie wiosek i plemion, oraz wysoko postawieni wojownicy. Mają bardzo bladą cerę, czarne jak węgiel włosy i oczy w tym samym kolorze, co tworzy dziwaczny, a czasem przerażający kontrast na ich twarzy. Do bitwy przystępują jako kawaleria oraz ciężka piechota.
Kupiectwo i rzemiosło jest słabo rozwinięte i poza jedynym miastem Orothią, raczej rzadkie. Większość społeczeństwa skupiona jest wokół wiosek i mniejszych grodów "na prowincji".
Ustrój
Dra'harami rządzi rada pięciu Herraklów, czyli wodzów plemion dra'harskich. Na jej czele stoi wielki wódz wybierany spośród Herraklów na 5 lat. Na co dzień sprawuje on pieczę na nad armią, administracją i nad mniejszymi sprawami kraju. Rada może zablokować jego decyzję i przy większych inicjatywach musi potwierdzić jego działania. Przez zimę i część wiosny Herraklowie przesiadują w Orothii, gdzie wspólnie obradują, natomiast przez resztę roku trzymają tam tylko swoich przedstawicieli, a oni sami zajmują się sprawami własnego plemienia. Na wojnie dowództwo jest wyznaczane w zależności od sytuacji. Częstą praktyką jest dowodzenie armią na przemian każdy Herrakl w jeden dzień. Można też wyznaczyć jednego Herrakla na wodza, lub jakiegoś wysoko postawionego dowódcę. Nie mogą poszczególni wodzowie ingerować w wewnętrzną innego Herrakla, a nieprzestrzeganie prawa karane jest śmiercią Herrakla, jego rodu oraz zniszczenie jego plemienia (co miało miejsce z Rukralem)
Religia
Każdy lud ma swoich własnych bożków, których wolno im czcić. Najczęściej jednak nawet wśród jednego z nich występują zupełnie inne obiekty kultu, co wskazuje na prymitywność wierzeń ich religii. Wyjątkiem są Dra'harowie, którzy czczą Dorka - boga wojny, który kiedyś na dawnych ziemiach Dra'harów należał do rozbudowanego panteonu bogów, jednak jedynie on wyruszył razem z Dra'harami na wygnanie. Dra'harowie wierzą też iż większość innych bogów istnieje dlatego zawsze idąc do boju składają ofiary zarówno swojemu bogu, jak i bogom przeciwnika. To jest też powód, dla którego na ich terytorium dopuszczane jest praktykowanie innych wierzeń.
